Ben gidemedim..

Hamileliğimin 33.haftasına girerken, tüm arkadaşlarım orda sevgi ve saygıyla direnirken, ben gidemediğim için evde ne yapacağımı şaşırdım.

İlk günden beri bir yandan sabah-akşam-gece twitter’dan arkadaşlarımı ve orda olanları takip ederken, bir yandan dua ettim onlara bir şey olmasın diye, bir yandan da gece 3:30 da mahallemde başlayan protesto yürüyüşüyle şaşırdım önce, sevindim sonra.

Sonra her akşam evden katılmaya başladım onlara tencere-tava ve yanıp sönen ışıklarımla.

3 yaşındaki kızım anlamadı tabi neler olduğunu, neden ışıkları açıp kapadığımızı, anlayabileceği bir açıklama yapamadım ona. Sonra gelen seslere bayram mı var anne dedi, evet dedim.

34 yaşında, şu ana kadar kendi neslinden bir .ok olamayacağını düşünen ben, bu direniş sayesinde hem farkettim, hem inandım, hem de sevindim.

Meğer bizler sadece sessizce beklermişiz, sevgi ve saygıyla, sadece kendi için değil herkesin özgürlüğü için, geçmişte yaşanan haksızlıkları şimdi anlayarak ve ses çıkarmadığımız için şimdi üzülerek, herkes için direnirmişiz.

Orada olanları ve de geçmişle ilgili pişmanlıkları çok güzel anlattığı için sevgili arkadaşım Blogcu Anne Elif’in yazdıklarını paylaşmak istedim bu yazımda. Sadece kendi duygularımı değil.

Birebir ilk günden yaşananları şu yazısından görebilirsiniz:

http://blogcuanne.com/2013/06/02/taksimde-neler-oluyor/

Ve de çok güzel bir özeleştiri olan kendimden bir şeyler bulduğum yazısı da burda:

http://blogcuanne.com/2013/06/04/neredeydim/

Artık çok umutluyum kendi neslimden, kendi ülkemden, kendi çocuklarımdan..