Hasta çocuk annesinin ihtiyacı...

Geçtiğimiz 2 hafta çok zorlandım. Küçük kızım 1 hafta boyunca 40 dereceye varan ateşle mücadele etti yani hep beraber ettik. Hemen ilaçlara sarılmayalım, bir bekleyelim belki çocuk hastalığıdır derken, bekleye bekleye 7.günde tahliller sonucunda vücudunda enfeksiyon değerleri -hastaneye yatacak kadar -yüksek çıktı. Neyse ki tedavi hemen sonuç verdi ve ateşten kurtulduk. 2 gün yattıktan sonra evimize dönüp normal hayatımıza devam ettik.

Lakin 7 gün ateşle mücadelemizde ben de, kızım da, babası ve ablası da perişan olduk. Bebeğim haklı olarak hiç kucağımdan inmek istemedi. Anne sütünü azalttığımız, normal sofra yemeklerine bayılan kızım yemek yemek istemedi sadece emmek istedi. Hiçbir şey yiyip içmediği için anne sütü alıyor olmasına şükrettim. Gece gündüz 2-3 saatte bir emzirdim. 2 ay önce gece emzirmeyi kesmiş yakın zamanda da emzirmeyi bırakmayı düşünürken bu hale gelmiş olmak “hayat siz planlar yaparken başınıza gelenlerdir”i tekrar gösterdi bana.

Bu süreçte çok arayan soran destek olan dostlarım, akrabalarım, yakınlarım oldu. Sağolsunlar hiç yalnız bırakmadılar. Hep destek oldular.

İçlerinden biri var ki, hiç ummadığım anda, bir toplantıda bebeğimin ateşli olduğunu günlerdir geçmediğini anlatınca “gel sana sarılmak istiyorum” dedi. Sarılma ağlarım dedim, sarıldı. Ve ağladım. O kadar yorgun, o kadar halsiz, moralsiz ve zayıftım ki, o an o omuz bana ilaç oldu. “Seni çok iyi anlıyorum, bir süre önce biz de böyle ateşli günler geçirdik, sebepsiz uzun sürdü ve çok zorlandık” dedi. Sadece beni anladığını, bu durumu yaşadığını, benim farkında olmadığım bu omza ihtiyacım olduğunu bana gösterdi. Ve o andan sonra kendimi çok daha iyi hissetmeye başladım. Sadece bir omuz ve anlayan sözler..

Annelikle ilgili çok konuşurken, çok anlatırken, deneyimleri paylaşırken, önerilerde bulunurken, öyle yapma böyle yap derken ya da ben yaptım böyle oldu derken, aslında karşımızdakinin ihtiyacı olanın bunlar değil başka bir şey olduğunu anlamak kolay değil. Bazen sadece dinlemek ya da sadece bir omuz vermek.. Aklımıza gelmiyor, benim de şimdiye kadar hiç gelmedi..Ama bundan sonra gelecek.

Bana o omzu verene, şefkatini gösterip kendime şefkat göstermemi hatırlatana teşekkürlerimle..

O kendini biliyor..