Erkek olsaydım kendime bunları sorardım

Erkek olsaydım oturup kendi kendime düşünürdüm.

Sayılmak mı istiyorum sevilmek mi? Höt dedim mi civarımdakilerin susması neden hoşuma gidiyor? Kodum mu oturtuyorum diye adam mı oluyorum? Karımın, çocuklarımın, çevremdeki diğer kimselerin benden çekinmesi, korkması iyi bir şey mi? Gücümü nereden alıyorum? Bana heybet katan kıllarımdan mı, paramdan mı, oturduğum koltuktan mı, hepsinden mi?

Sorardım kendime. Karıma, sevgilime zorla yaptıklarımdan, yaptırdıklarımdan memnun muyum? Ben ne istersem, ne zaman ve nasıl istersem öyle yapması, beni memnun etmeye çalışması normal mi? Bana koşulsuz itaat etmesi neden hoşuma gidiyor? Arada bir istediklerimi yerine getirmek istemediğinde, benimle mutlu olmadığını söylediğinde onu tartaklayarak, tehdit ederek neyi garanti ediyorum? Aldatılmamayı mı? Terk edilmemeyi mi? Daha kaç kadını korkutup sindirebilirim, imkânlar sağlayıp yanımda tutabilirim? Bir gün payıma yalnızlık düşmez mi? Acaba bu hallerimle, tavrımla, tarzımla arzulanmadığım için mi saldırganım?

Bu yüzden mi erkek erkeğe kurulmuş sofralarda mütemadiyen yavru muhabbeti yapıyorum? Sokakta önümde bir kadın belirdiğinde laf atmamın, atamıyorsam ıslık çalıp şarkı söylememin sebebi bu mudur?

Bacaklarımı pergel gibi açıp oturunca, acaba yanımdaki, karşımdaki kadın nasıl hissediyor? Bir kadının rahatsızlık kaynağı olmaktan hoşnut muyum? Bana sinir olmasından zevk mi alıyorum? Niye?

Öyle arada bir canım sıkıldıkça elimi niye bacaklarımın arasına atıyorum? Acaba nasıl görünüyorum? Dehşet ve nefret uyandırmıyor muyum?

Bir kadına kızınca niye hemen “Vay orospu!” diyorum. En sevdiğim küfür niye “S.kerim!” ? Eylemin kendisini niye bizzat cezalandırma olarak görüyorum? Bacaklarımın arasında yoklayıp durduğum organımı cezalandırma aracı olarak kabul etmem, benim cinsel hayatımı nasıl etkiliyor? Ceza vereceğim derken ıskaladığım şeyler olabilir mi?

Televizyon filan izlerken karşıma çıkan bir kadını karımın, sevgilimin yanında niye beğenmelere doyamıyorum? Yanımda bir erkek arkadaşım da varsa “Vay kızlar güzelmiş” tadında espriler yapmaktan niye bir türlü kendimi alamıyorum? O aynısını yapsa nasıl hissederim? “Ama yapamaz ki” mi? Ya bana kinlenip içinden yapıyorsa? Diyelim yapmıyor, ben erkeklik gösterisi yapacağım diye onun kalbini kırmaktan niye çekinmiyorum?

Sevilmekten anladığım, her koşulda sözümü dinletmek, kendime hizmet ettirmek mi? Sevmekten anladığım ne peki?

Erkek olsaydım sorardım kendime. Hayatımdaki kadın, beni seviyor mu? Sevmese de olur mu? Onun bana karşı nasıl ve neler hissettiğinin bir önemi yok mu? Dehşet, öfke, bulantı, tiksinti mesela, umurumda değil mi?

Yoksa ben sadece karımı, sevgilimi değil, genel olarak kadınları aslında doldurulacak boşluklar olarak mı görüyorum? Bunu da hormonlarıma, penis hareketlerime mi yoruyorum? Ortalıkta süs gibi dursunlar, dolaşsınlar ama mühim şeylere pek de kafa yormasınlar, erkeklerden az konuşsunlar, ev ve yatak işlerinde hizmette kusur etmesinler, bundan ibaret olsunlar kalsınlar mı istiyorum?

Ben bir erkek olarak şu hayattan ne diliyorum? Gücüm, param, kıllarım ve kullarımın daim olmasını mı? Bir gün hepsini kaybetme ihtimalim yok mu? Var. O zaman ne yaparım? Kelaynak kuşlarının yanına mı göç ederim?

Erkek olsaydım kendime bunları sorardım.