Kumbaradaki bozukluklar

Bir sonbaharı daha uğurladıysak ömrümüzden ve gidenin arkasından konuşmak gibi sayılmayacaksa eğer üç beş kelam etmek isterim. Kumbarana ya da cebine birkaç bozukluk biriktirmek gibi. Hayatın kaymağının, büyük büyük paralarda (anlarda) değil de, bir gün üç, öbür gün beş diye diye biriktirdiğin o bozukluklarda olduğunu anladığında hissettiğin rahatlama gibi. İşte böyle birkaç bozukluk biriktirmeye çalışacağım bu yazıda da.

Üzerinden daha çok sabah geçmedi ama giden sonbaharın tâcını, sabah balkon kapısını açar açmaz karşımda bana bakan puhu kuşuyla yaşadığım o anlara vereceğim. Bilen bilir, baykuşun küçüğü, adı gibi bir ötüşü olan kuştur puhu kuşu. Sonbahar başında çıktığımız üç beş günlük tatilden eve, aşık olduğum, ahşaptan bir kuş yuvasıyla dönmüştüm. İşte o gün bugündür pervolenin kancasında asılı duran yuvada bir tane kuş görmedim derken bir sabah olabilecek en güzel sürprizle karşılaştım. Otuz saniye kadar bakıştık öyle. Seneler evvel çok severek okuduğum ağlayan puhu kuşunun masalı geldi aklıma. Yıl bitmeden bulmayı başarırsam bir miniğe yeni yıl armağanı olacak.

İki yıl sonra elim yeniden seramik hamuruna değmeye başladı bu sonbahar. El emeği göz nuru dedikleri ne varsa, insanın kendisini tanımasına birebir. Parmakların, avuç içi çizgilerin ve hatta elinin sıcaklığı… Her biri dokunduğun hamuru şekillendirmede belirleyici. Senin imzan gibi. Herşey daha çok başlangıç ama “okuma yazmayı” söktükten sonra kendimi hayal ettiğim hal, kulağıma kulaklığımı geçirmiş, en sevdiğim müzik, elimin altında seramik çamuru, parmaklarım ve hayalgücüm nereye götürürse oraya gitmek. İçine kapanmak değil bu halin adı. Tam tersine kendinden bağımsız, çok daha öte bir yerleri keşfetmek gibi. Gidebileceğimiz en uzak yer bile kendi içimizde ve bunu hissedebileceğimiz anların hepsi üretmeye dair o anlarda saklı bana kalırsa.

Yine bir dolu an var güneşi biriktirdiğim. Hiçbir mevsim değişim göstermeyen ve nereye gitsem hep bulup biriktireceğim yegane anlar bir güneşin, bir de dolunayın doğduğu anlar. Senenin bu zamanlarına denk düşen tek ayrıcalık, doğduğu açının pencerede tam yatağımın karşısına denk gelmesi. İnsanın gözünü açar açmaz günün ilk ışıklarıyla karşılaşması kadar güzel çok az şey var. Malum erken uyanan insan olmayı çok severim. Gün doğmadan önceki bir saat ve sonrasının o kısa anları, hayatın kaymağını yemek gibidir. Hele de gün doğumunu izleyerek taçlandırma şansın varsa o birkaç saati, bir günden daha fazla mucize beklemek abes.

Bir de bu sonbaharın bende kalmış en özel kitabından bahsedeyim biraz. Tüm güz okuduğum kitaplara baktığımda en çok sözünü etmem gereken kitabın Sıfır Noktasındaki Kadın olduğunu düşünüyorum. Ne söyleyeceğini bilmediği anlar, genelde söyleyecek çok şeyi olduğu anlar oluyor insanın. Şu kadarını diyeyim ki, nice devrimci metinden, romandan, söylemden daha devrimci, çatır çatır bir hikaye Firdevs’in hikayesi. Mısır’da fahişelik yapan ve ölüm cezasının gerçekleşeceği anı beklediği hücrede hikayesini anlattığı satırlardan oluşuyor bu kitap. Lütfen okuyun, okuyun ve söylediklerine gücünüz, dürüstlüğünüz yetiyorsa cevap verin.

Bol güneşli ama çatır çatır ayaz bir aralık sabahından giden mevsime dair üç beş biriken… Sırada, zaman zaman evden uzakta, başka bir iki şehirde, çok özlenenlerle ama yine en çok en sevdiğim topraklarda doyasıya kışı yaşamak var. Cümlemize istediklerimizle gelsin.