Bayram ferahlığı...

"Bu yüklerle devam edemezsin” mesajı geldiğinden beri ferahlamalarım gitgide çoğalıyor, elimde, sırtımda, omzumda taşıdıklarımı nazikçe yere bıraktım, bakıyorum da tek tek bıraktığım yerden kaldırılıyor ağırlıklar, parça parça taşınınca belki taşıyana ağır gelmeyecek yük, tek kişinin sırtlanmasıyla azap haline gelebiliyormuş, sağa sola bakıp yolun keyfini çıkarmaya hal kalmıyormuş. Ağırlık da paylaşıldıkça hafifliyor, direkler hatılları taşıyor, duvarlar da eklenince hepsi birlikte çatının ağırlığını taşıyorlar, yük dağılıyor.

Ne olacak canım, dünyanın sonu mu gelecek, bırak o iş de öyle olmayıversin, illa senin istediğin gibi mi olacak? Her durumda bu sorular bir şey ifade etmiyor tabii, bazen bir şeyleri doğru dürüst yapmayınca sistem çalışmayabiliyor.

Kendi yapmam gerekenleri yapıp geri kalanını bırakabilmeyi, işlerin her durumda yolunda gideceğine güvenmeyi öğreniyorum gün be gün. Güven ne büyük bir rahatlık, her zaman melekler yardıma koşuyor zaten, bunu öğrendim artık, yaşadıklarımdan ders çıkarmam tamamdı da, idrak geç geldi. Olana olan haliyle şükür.

“Ben olmazsam sistem yürümez” kafasından çıkalı bir hayli zaman olmasına rağmen bırakabilmeyi anca öğrenmem de bundan, kendimi fazla önemsemekmiş, yoluma kendim engelmişim, en güzelini, en doğru şekliyle ben yaparım halleri arızalıymış, aferin Ayşe, aferinleri aldın, yetsin artık. Çok bilmiş diye kesin demişlerdir küçükken, her şeyi bilmeye de gerek yok, bilmemek de ne güzel, öğrenmeye fırsat.

Onaylanma, takdir ve teşekkür edilme, beklenti içinde olma hallerimin kaynağını buldum yazarken, -şu yazma nasıl bir terapiyse kalple aklı birleştiriveriyor bir anda-, okul hayatım boyunca yüksek notlar alıp teşekkür ve takdir belgeleri kazandım, nasıl bir beklenti ve alışkanlık yapmışsa. Şu an, keşfettiğim şeyin basitliğinin şaşkınlığını yaşıyorum. İstediği olmayan çocuklar gibi mızıldanmadım hiç, öyle alıştırılmadık küçükten, her istediğim olmayabilir hayatta diye kendimi o zamandan alıştırmışlığım var. Yine de beklenti hali başka biçimlere bürünüp, bir yerlerden sızıp girebilmiş bünyeye. Geçen yıl beklentilerimle çalışıp onlara bakarken, “hayallerim de beklenti mi şimdi, onları da mı bırakmalıyım” diye gözyaşı dökerken, teslimiyet sürpriz ziyaretçi gibi kapının ardında saklanırmış. Ne zaman ki yüklerden hafifleme mesajı geldi, o sürpriz ziyaretçi de çıktı kapının ardından, kucaklaştık, ne çok beklemişim diycem, beklentiye girecek, ne çok hayal etmişim günü gelip de teslim olmayı. Heh, bu oldu galiba.

Kendimi aradan çıkarıp akanın akmasına izin verdiğimde mucizeler oluyormuş. Büyük bir nehrin önünden çekilmek gibi, nasıl ki kayaların arasına saplanıp kalmış kuru bir dal derenin akışıyla gelen yapraklara ve diğer dallara birleşip küme olmaları için zemin sağlıyor, gelen tutunuyor, geçemeyen yandan dolanıyor ve yolu uzatıyor, onun gibi. Nehrin suyu çoksa akar gider her şey, hiçbir şey ve hiç kimse tutunamaz olduğu yerde, ama su azsa, o küçük dalla birlikte dertop olan küme zamanla suyun göllenmesine, en kısa yoldan akamamasına ve akacağına olduğu yerde toprağın derinliklerinde kaybolmasına neden oluyor, o yüzden ara sıra temizlik yapıp dalları ve yaprakları suyun önünden çekiyoruz, aksın diye yeniden. Göllenmelerin olduğu yerler vıcıklaşmış ve kokuşmuş oluyor, akan suyun pis tutmadığı doğruymuş, akamayan olduğu yerde kalıp kokuşuyormuş zira.

Şimdi birikmiş tüm yığınlar suyla birlikte akıyor hayatımda, yolum açılıyor, aradan çıktıkça nehrin kendisi oluyorum, kavramların içi boşalıp yerlerine başka anlamlar doluyor. Bayramlar işten, güçten rahatlama, aileyle birlikte olup neşelenme, tatili bayramdan bayrama olanlar için de dinlenme fırsatı da demek bana göre artık. Toplu salıverme töreni, genel enerji yükselmesi günleri adeta.

Bir araya gelmenin bayramlarında yüklerimizden hafiflemeyi de kutlayalım.

Mutlu bayramlar.