Şahmeranın gözlerindeki hüzün ve Fikret Otyam

Gözler vardır, kahverengi, siyah, ela, yeşil, mavi.

Gözler vardır, dağa, taşa, toprağa, gökyüzüne, çaya, nehire, denize tanık.

Gözler vardır, mutlulukla, sevinçle, acıyla, öfkeyle, kuşkuyla, hüzünle, nefretle bakan.

Gözler vardır, sevinir, ağlar, acır, küfreder, ilenir, hatırlar, uzaklara dalar, susar.

Gözler vardır. Unutmaz, unutturmaz.

Anadolu’nun gözü, sözü, ruhu; Fikret Otyam.

Bütün gözlerin gördüğünü tek bir bakışta ifade eden adam. Evet, hüzündür belki çizdiği. Ama anlattığı bambaşka bir şeydir.

Babasının eczanesinde çıraklık yaparken, eczaneyi boyamaya gelen tabelacıdan el alır ve hep Anadolu’yu anlatır kadınların gözleri üzerinden. Doğu’yu, Güneydoğu’yu…

Eczaneye gelen hastalar ve hasta yakınlarından dinlediği hikâyeleri not eder, ki anlatılan her bir hikâye resmettiği gözlerdedir. Kadınların, anaların gözlerinde…

Yeraltının sahibi, yılanların şahı, Şah-ı Merdan’ın gözlerinde bile aynı hüzün vardır. Değil midir ki o da bir kadın; öyleyse hüzün ona da en çok yaraşandır.

Çünkü ihaneti tatmıştır tüm kadınlar gibi. Acıyı tatmıştır, yokluğu, çaresizliği…

Çünkü ölümsüz olmak için canına kastetmiştir zamane padişahı. Etini yemek, suyunu içmek istemektedir. O yüzden toprağın altını üstüne getirmeye çalışır. Sanır ki ölümsüzlük, öldürdüğü müddetçe onun olacak. Bombalar yağdırır, hesaplar yapar, ihanetler eder. Zulmü bulaşıcıdır. Ama sadece kendisi gibi olanlara.

İşte tüm bu zulmün ortasında zalimin biri çıkıp sorar: “Ne yaptı lan bu devlet size?”

Konuşmak yersizdir. Çünkü cevap, Doğulu, Güneydoğulu kadınlardan Şahmeran’ına kadar Fikret Otyam’ın tüm kadınlarının gözlerindedir.

Şahmeran’ın kollarında huzurla uyusun.

Sen Batılı kardeşim! Homurdandığını duyar gibiyim. Unutma. Biri Doğu’ysa o gözlerin, diğeri de Batı’dır. Biri üzülürse öteki ağlar. Biri sevinirse, diğeri güler. Ve yine unutma. Ancak bu ülkede Doğu’ya bakarsan Batı’yı, Batı’ya bakarsan doğuyu görebilirsin. Bunun nedenini sor bir kendine.