Güzel ülkemin linç kültürü ve İrlandalı

Geçtiğimiz haftanın kamuoyu tarafından en çok önemsenen olayı hiç şüphesiz İrlandalı’nın Aksaray esnafına attığı dayaktı. Nedense birçoğumuzun içinin yağları eridi. Ülkece esnaf düşmanı mıydık? Hayır, sanmıyorum. Hepimizin hafızasında Ali İsmail Korkmaz’ı polisle birlikte darp ederek ölümüne sebep olan işgüzar fırıncı ve camına kartopu isabet ettiği için gazeteci Nuh Köklü’yü kalbinden bıçaklayan aktar olayı hâlâ canlılığını korusa bile. Bir de tabii, aktarın abisinin “Selamün Aleyküm Sayın Cumhurbaşkanım” diye başlayan mektubu.

Bu iki olayın ilkinde, savcının Ali İsmail Korkmaz için mütaalasını verdiği gün, sayın Cumhurbaşkanının aşağıdaki gibi bir açıklama yapması tesadüf müdür, düşünmeye değer:

“Bizim medeniyetimizde, milli ve medeniyet ruhumuzda esnaf ve sanatkâr gerektiğinde askerdir, alperendir, gerektiğinde vatanını savunan şehittir, gazidir, kahramandır. Gerektiğinde asayişi tesis eden polistir, gerektiğinde adaleti sağlayan hâkimdir hakemdir, gerektiğinde de şefkatli kardeştir.”

Yani esnaf isterse döver, sever, isterse yargılar, hüküm verir. Ve eğer sen esnaf değilsen, esnaf karşısında boynun kıldan incedir.

İkinci olayda ise bu açıklamadan kaçınılmaz olarak feyz alan abi, ben de sizdenim, mealinden mektubuyla kardeşini savunuyor. Üstelik iç güvenlik paketini protesto, nefsimüdafa, çürük raporu gibi bildiği bütün hukuki, siyasi, askeri terimler yardımıyla koskoca Cumhurbaşkanını kafalamaya çalışıyor. Kısaca esnaf ağzıyla söylersek, yap bi’ güzellik, diyor.

Buradan bakınca, iki şişe su devrilmiş diye kopan fırtına başka bir anlam kazanıyor. Esnaf, bir şekilde gemi azıya almış, artık azıyla yetinmiyor. Basit bir şekilde çözülebilecek bir olaya polis, savcı, hâkim, bilirkişi, asker, alperen; kısaca kendisine atfedilen bütün sıfatlarla dahil olmak istiyor. Çünkü kendisine bu ayrıcalık tanınmış. Tarih sahnesinde sorun çözen değil destan yazan esnaf olarak yer almak varken niye daha azıyla yetinsin ki. Üstelik şöyle de demiş Cumhurbaşkanı vakti zamanında:

“Esnafı çıkartıp aldığınızda Türkiye tarihinden geriye hiçbir şey kalmaz.”

Şimdi bir de şöyle düşünün: Tarih yazmak için her gün tetiktesiniz ve İrlandalı bir turist, sakarlığıyla size altın tepside bir fırsat sunmuş. Ününüz ülke sınırlarını aşacak, gazanız mübarek olacak ve sonunda kahramanlık payesini alacaksınız. Fakat o da ne? Adam profesyonel boksör çıkıyor ve kendisini linç etmek için toplanan Aksaray esnafına tek başına bir araba dayak atıyor. Oh olsun mu? Olmasın tabii, hatta geçmiş olsun.

Ama şunları da sormak gerekiyor: Altı üstü iki şişe su devrildi diye niye hepiniz oradasınız? Bir kişiye karşı bütün esnaf saldırmak ne kadar “delikanlıca?” Adalete hiç mi güveniniz yok ki kendi adaletinizi kendiniz sağlamaya çalışıyorsunuz? Adam boksör çıkıp hepinizin ağzını burnunu dağıtmasaydı hep beraber adamı linç edecektiniz. Buna vicdanınız nasıl el veriyor? Hepsini geçelim. Olay polise intikal ettiğinde, İrlandalı’nın sarhoş olduğuna dair bir ifade yokken, basına adam sarhoştu, dediniz. Sıkışınca yalan atmak da caiz mi şanlı esnaf tarihinde?

Olayın ardından Türkiye Turizm Yatırımcıları Derneği, İrlandalı turisti ve eşini ağırlamak istiyor. Neymiş, Türk misafirperverliğiymiş. Evet, öyle bir şey var ama bu olaya karışan esnaf için bunu söylemek abesle iştigal.

Şimdi bırakalım bu yalakaca sorun çözme gayretini de adamdan bir insan gibi özür dileyelim. Bir kolu kırılmış ve kafatasının kırıldığının bir hafta sonra farkına varmış. Şu an hastanede yatıyor. Ali İsmail de olaydan birkaç gün sonra farkına varmıştı beynindeki travmanın ve sadece otuz sekiz gün dayanabilmişti. Dua edelim de başına başka bir şey gelmesin İrlandalı’nın. Yoksa savaşla, Pippa Bacca ve Sarai Sierra gibi kadın turistlere tecavüzle ve cinayetle anılan güzel ülkem, bir de turist linç edilen ülke diye anılmaya başlarsa, vay geçimini turizmden sağlayan esnafın haline.