Dayak cennetten, edebiyat cehennemden...

Yazan herkes bilir. Edebiyat cehennemden çıkmadır. Sorunun, sıkıntının, acının olmadığı yerde edebiyat olmaz.

Romanlar insanlar gibidir. Her romanın herkesin sayfalarını çevirip okuduğu bir hikayesi vardır. Hikaye hepimiz içindir, açıktır, yüzeydedir, ortadadır. Her romanın pek az kişinin bildiği başka bir hikayesi vardır. Sadece yazara yakın olan okur satır aralarında o hikayeyi bulabilir. Her romanın sadece yazarının bildiği gizli bir hikayesi vardır. Sayfaların arasında sadece yazara o hikaye malumdur. Yazar bu hikayeyi okurla paylaşmaz. Her romanın yazarının bile bilmediği bam başka bir hikayesi vardır. Yazara o romanı yazdıran o kendinin bile bilmediği hikayedir. Hatırlamadığı, belki hiçbir zaman hatırlamayacağı, bilinç düzeyinde hiç bir ifadesi olmayacak acılar yazarlara roman yazdırır. Edebiyat, bilinçaltının uyduruk bir hikaye üzerinden dünyaya kavuşma çabasıdır.

Hemingway: “Yazmakta bir şey yok” diyor. “Bir daktilonun başına oturacaksın ve kanayacaksın.” İyi bir romanın özellikleri çok aşikar olsa da roman sanatını yalayıp yutan insanların büyük kısmı iyi romanlar yazamazlar. Dünya üzerinde roman yazmak üzerine neredeyse edilmedik laf kalmadığı halde, tüm bu bilgiye vakıf olmak işe yaramaz. Bütün bu saydıklarım bilinç düzeyinde faaliyetlerdir. Roman yazmak bilinçaltının işidir. Romanı siz yazmazsınız elleriniz yazar. İyi roman yazmak için iyi kanamak gerekir. Mümkünse oluk oluk. Yazarın iyi kanadığı romanlar hemen belli olur. Sizi de kanatmaya başlarlar. Kendinizin bile bilmediği hikayenize doğru konuşurlar.

Eğer cennete gitmenin gereklerini yerine getirmekteyseniz ve aynı zamanda bir edebiyat severseniz size hızlıca okuyabildiğiniz kadar romanı, şiiri, denemeyi mideye indirmenizi tavsiye ederim. Cennette edebiyat olmayacak. Dayak cennetten, edebiyat cehennemden....