Çocuğuna annelik yaptırmak

Aile Dizimi’nden hiç bir şey öğrenmediysem şunu öğrendim: Küçükler küçüktür, büyükler büyük... Ve bu küçükler sadece çocukken böyle değildir. Ölene kadar bizler annelerimizin babalarımızın çocukları, ablalarımız ve abilerimizin kardeşleriyiz. İnsan ilişkilerinde birçok dolaşma bu roller karışmaya başladığında çıkıyor. Özellikle çocuklar yetişkin olunca kafalar karışıyor. Birçok insan kendisini annesine annelik yaparken, ablasına ablalık yaparken buluyor.

Bu rol değişikliği çoğu zaman kanıksansa da hiç doğal değil. Ve muhakkak ki her iki tarafa da her zaman zarar verip yaralıyor. Bir çocuk hiçbir zaman annesine annelik yapmamalı. Annesi hasta olunca bakmamalı, elden ayaktan düşerse ilgilenmemeli demiyorum. Annelik yapmak o role soyunmak ya da soyundurulmak başka bir şey. Çok yaşlansa ve çocuklarının desteğine ihtiyaç duysa da bir anne hala anne rolünü koruyabilir. Sonuçta anne olmak her şeyden önce ruhsal bir durumdur.

Üstelik bu ne yazık ki sadece çocuklar yetişkin olduğunda da görülmüyor. Birçok anne baba çocuğuna daha çocukken anne babalık yaptırmaya başlıyorlar. Üstelik hiç de farkına varmadan, çocuklarına manen dayanmaya, duygusal eksikliklerini onlardan beslenerek gideremeye başlıyorlar. Üstelik bunların hepsi de sevgi ile yapılıyor.

Etrafınızda duymuşsunuzdur; “benim en büyük dayanağım oğlum”, “ah kızım olmasa ben bu dünyada ne yaparım”, “çok düşüncelidir geçen gün üzüntüden perişan oldum, bana kızım baktı”, “iyi ki doğurmuşum beni hiçbir zaman yalnız bırakmaz”. Böyle övgü ve sevgi ile bahsedilenler henüz çocuk yaştadırlar. Anne babalarının yaralarını sarmaya, yüklerini almaya çabalayan küçük elleri kalpleri vardır. Bir anne baba çocuğundan ne zaman minnet ve övgü ile bahsetse, çoğu zaman çocuğun anne baba rolünde olduğu bir hikaye duyarım. Yerildikleri her hikayede çocuklar genellikle çocuktur.

Peki bu neden olur?

Çok basit; hepimizin annelik babalık eksiği var. Büyüyüp yetişkin olsak da annelik babalık eksikliklerimizi tamamlamak isteyen taraflarımız hala aç. Bakılıp büyütülmeyi bekliyor. Her insanın anne babalık görme eksikliğini tamamlama arzusu çok doğal ve yerinde. Bakılıp büyütülmek istemekte sorun yok. Ama bu rolü çocuklarımıza, kardeşlerimize bizden küçük olan herhangi birine yüklemek son derece yanlış. Kendimize bizi büyütecek ruhsal anne babalar bulalım. Onlardan beslenip serpilelim. Öğretmenler, mentorlar, arkadaşlar, psikologlar... Bunların hepsi bunun için varlar. Kızlarımız hayattaki en büyük dayanağımız, oğullarımız evimizin direği olmasınlar. O koca adam ve kadınların da son nefeslerine kadar anne baba ocağında çocuk olmaya, bakılıp beslenmeye ihtiyaçları var.