Hayatınızdaki en önemli kişi kim? 

Benim cevabım, kızım. Eğer sizin de öyleyse kötü haberlerim var. Hayatınızdaki en önemli insanın, beraber olduğunuz kişi olması gerekiyor. Ve evet, çocuğunuz bile olsa.

Psikiyatrist Erdoğan Çalak ile birlikte 6 gün geçirdim. Erdoğan Bey diyor ki “Bir insan sadece özel hayatı yaralı ve duygusal doyumdan uzak olduğunda çocuğu onun için ilk sırada geliyor”. Ve sanılanın aksine bu, çocuk için iyilik değil çok büyük bir yüktür.

Gerçek bir sevgi ilişkisi kuran çiftlerin birbirlerine yatırımı çok yüksek oluyor ve çocuklara gereğinden fazla yatırım yaparak onların üstüne ihtiyaçla çullanmıyorlar.

İçinde bulunduğunuz kadın-erkek ilişkinizin kalitesi, bütün yaşamınızın özeti. Anneliğiniz, babalığınız, insanlığınız hepsi ama hepsi günün sonunda dönüp dolaşıp özel hayatınızın birer iz düşümü, yansıması oluyor.

Bir yazı yazmıştım, "bizim nesil anne babalığı dönüştürdü ama gerçekten bir çift olma konusunda yerinden taş bile oynatamadı" diye. Bugün, kafayı anneliğe takarak işe yanlış yerden başladığımızı anlıyorum. Kafayı gerçek bir sevgi ilişkisi kurabilmeye taksaydık, annelik kitapları, kursları değil, çift terapileri, ilişki seminerlerine gitseydik, kendi annemizle babamızla bağlanma sorunlarımızı çözmede çok yol alır, sevmek ve bağ kurmak çabasız hale gelirdi. İşte o zaman yani özel hayatımızda bu sorunlarla çoktan çarpışmış ve çoktan barışmış olduğumuz için annelik zaten akardı.

Bunca çaba ve yatırımı çocuğa değil eşle ilişkiye ve karşılıklı büyümeye adamak, geri kalan her şeyi iplik söküğü gibi çözecekti.

Bizse, doyumsuz ve gerçek bir sevgi ilişkisi olmaktan uzak, özel hayatlarımızın acısını çocuklardan çıkardık. Bütün yaşam enerjimizi, emeğimizi, zamanımızı onlara akıttık. Kendimizin; yaralı, kör topal bağlanma modellerini bileğimizde bir pranga gibi taşımaya devam ettik. Ve sonra birbirimize şöyle derken kendimizi bulduk: “Anne olmak neden bu kadar zor?”

Anne olmak, özel hayatın doyumsuz olduğu ve senin büyümene yardım etmediği için bu kadar zor. Dünyanın en doğal süreci gibi görünen annelik tüm bu ilişki zorlukları nedeniyle bizim için akmadı.

Birçok anne, anne olmanın kendisini ruhsal olarak büyüttüğünü söylüyor. Bundan hiç kuşku yok. Ama büyüme işinde partnerimiz çocuğumuz değil, eşimiz olmalıydı. Büyütmeye çalışırken büyümek hem bizim işimizi çok zorlaştırdı hem de çocuklarımı büyük haksızlık oldu. Tüm dikkatimizi çocukta tutmanın çocuklarımız için büyük bedelleri olduğunu söylüyor Erdoğan Çalak. Annesinin biriciği, her şeyi, aşkı, bir tanesi olmak çocuklara hiç iyi gelmiyor. İlerde yaşamdaki ve sevgi ilişkilerindeki yerlerini bulmalarını zorlaştırıyor.

Şimdi rica ediyorum elindeki o çocuğu yavaşça yere bırak ve bir erkeği ya da kadını tutku ve namütenahi bir özlemle sevmek için ayağa kalk.