Hepsi bir arada!..

Mart gelmiş, bahar dalları açmış, gökyüzünün maviliğine bulut beyazı karışmış, içinde yeninin kıpırtısını duymanla birlikte oluşan dalgalanma, karnında uçuşan kelebekler, beklenmedik bir heyecanın anlık yükselişi, o anın dalga dalga yayılıp senin içinde bulunduğun ruh halini şöööyle bir alıp sallamasına dönüşüyor.

Yeni tanışmalar, hayatımın tablosuna sürülen yeni bir fırça dokunuşu. Ben de renkleniyorum, hayatıma dokunan o gökkuşağı renkli fırçalar da beni boyadıkça renkten renge giriyor. Bir araya gelen her bir renk, nefis fırça dokunuşlarıyla birleşiyor, dağılıyor tablonun her bir yerine. Kim karıştırıyor bu renkleri?

Ben şu anda kendimi yaratıcımın paletindeki bir renk tonu olarak hayal ediyorum. Boyasın beni gönlünce, karıştırsın başka renklerle, her bir renk olayım ayrı ayrı, tonları olayım o karışımların tek tek. Olmadığım renk kalmasın böyle böyle.

Ne yaşıyorum ben bu aralar?

"Armağan"ın içimdeki çoktan canlanmış, serpilmiş tohumunun artık derinlere kök salmaya başladığını görüyorum. Hayatıma giren insanlarla birlikte ben, öyle bir dönüşüyorum ki, çok değil bir yıl önceki halimi düşündükçe hayret ediyorum şu anki halime sanılabilir, oysa yaptığım bu değil... Ben şükretmekle meşgulüm. En zor anlarımdan şükrederek nasıl sıyrıldığımı hatırlayıp bir kez daha şükrediyorum şimdiki halime.

Etrafımdaki dostlarımın her biri ayrı armağan oldular. Şifa oldular bana. Tam da ihtiyacım olduğu anda ortaya çıkıp hayatımı kolaylaştırdılar. Şükürler olsun kolaylaştırıcılarıma, şifacılarıma. Kadınlardan ve erkeklerden oluşurlar. Her biri ayrı ışık, ayrı renkler hayatımda. Varlıklarına şükürler olsun.

Kendime acıdığımı bilmeksizin kendime çektirdiğim acılar, aldığım dersler. Onlar da benim kutsal öğretmenlerim. Kolaylaştırıcılarım da şifacılarım ya. Hepsi bir arada! Ondan bu heyecanım.

Kulak verirsen sana söylüyorum bu sözleri arkadaşım:

Çerçeveler yok artık. Onlar yıkıldılar, tek tek biz kırdık onları, sobaya attık yakıyoruz. Bir de güzel ısınıyoruz üstüne, o da cabası.

Her şeyi bir armağan olarak görmeye başladığımda yaşamaya başladığım anlık "idrak" hallerini anlatıyorum sana. Anlık olanı ömürlüğe çevirebildikçe bilge oluyoruzdur belki.

Yaşanan ana baktıkça gördüğüm manzara sürekli bir devinim halinde. Bu görselleştirme ilk başlarda sabun köpüklerine benzer ışıklı kürelerin havada uçuşur dolanırlarken birbirlerine değme anlarında ortaya çıkan küçük parıltıların birleşerek daha çok ışık yaymaları gibiydi. Sonraki hatırladığım imge ise bir nehre benziyordu. Hatta benzemek ne kelimeydi. Bu kez nehrin içindeki kozmik damla olmuştum. Bir de ağaç imgesi var ki hem yukarı hem aşağı dallanıyor, nehrin küçük küçük sularla beslenip çoğalması gibi dallar da dallanıp çoğalıyorlar hem göğe, hem de toprağa. Örüntüleri birbirine ne çok benziyor, dallar dallara karışıyor. Şimdiyse imgelerin de "hepsi bir arada!"

İşte bu yüzden arkadaşım, hayatı kendine dar etmenin ne alemi var? Patlat kendini, baloncuksan patla ki etrafa ışıklar saçılsın, o baloncuğun içinden hayallerin çıksın. O balonların içinde geziyor o hayaller. Patlat o baloncukları da hayallerin yeryüzüne insinler birer birer. Patlat kendini; sen bir bacasın, içinden çıkmak isteyen armağanların var bu dünyaya. Volkan ol, çağılda o kaynar lavlarla. Sonra soğut kendini, hatta bırak kendini kendi haline de soğu yavaş yavaş, telaşsız. Sonra birlikte, ne güzel bir anı dondurdun zamandan ve uzaydan, ona bakalım. Fal geleceği anlatmaz bence, bugünü anlatır, sen bir ders alır, bir yol yordam öğrenirsin ya da dikkatini vermeye başlarsın artık ve herşey değişiverir . Umulur ki ipin ucunu bir yerinden yakalarsın.Umut hep var zaten. İyi ki var. İçimize işlemiş.

O hayalleri hep "bir"likte indiriyoruz aşağıya... Fallar artık gerçek...

Bütünün hayrına ise diyerek ak büyüler yapıp yolluyoruz uzaya!

Haydi yollar açık olsun, yolun kendisi olalım inşallah! Hayırlara vesile olalım...

Bildiklerimizi unutmakla başlayalım mı bahar temizliğine?