Giriş: 10 Mart 2015 Salı

Berkin Elvan'ın sanatçıları

Berkin Elvan’ın cinayete kurban gittiği, bir polisin silahından çıkan gaz kapsülünün kafasına isabet etmesiyle öldüğü belli. Kriminal Büro’nun raporunda o gün ateş eden polislerin kimler olduğu apaçık ortada. Bunu ben söylemiyorum. Devletin kendisi söylüyor. Çünkü görüntülü kayıtlar ortaya çıktı. Berkin’in vurulduğu 16 Haziran 2013 tarihinden yaklaşık dokuz ay sonra da olsa. Görüntüler, iddia edildiği gibi Berkin’in demir bilye, sapan gibi şeyler kullanmadığını da ispat ediyor. Savcılık raporunda olayın meydana geldiği gün orada bulunanlar için aynen şöyle deniyor:

“Göstericilerce bomba, molotof, ateşli silah ve büyük havai fişekler kullanıldığı gözlenmemektedir.”

Kabataş gibi, camide içki içtiler söylemi gibi demir bilyelerin de vakti zamanında yayılmaya çalışılan bir yalan olduğu ortada. Çünkü aksini ispat edecek tek kayıt olmadığı gibi doğrunun ne olduğunu ispat eden görüntülüler savcılığın elinde.

Şimdi gerçeğin tarafında yer alan bir grup sanatçı çıkmış, Berkin Elvan’ın birinci ölüm yıldönümü olan 11 Mart’ta insanları sokağa çağırıyor. Sanatçısı ve sıradan insanıyla bir toplum adalet istiyor. Bu sebeple “Berkin için hayatı durdur” diyor.

Burada partizanlık yok. Burada bir yalanı sürdürmek için kampanya düzenlemek yok. Burada politika yok. Burada siyasetçi yok. Burada vicdan var. Çünkü herkesin aklında her şey bilinmesine rağmen neden hâlâ suçluların adalete teslim edilmediği sorusu ve suçlu polislerin adalete teslim edilmeyeceği endişesi var.

Hal böyle olunca ister istemez Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın şu söylemi geliyor akla: “Buradan bütün sanatçılarımıza sesleniyorum. Cesur olun. Hiçbir sanatçımızın dışlanmasına izin vermeyeceğiz.”

İşte bunlar, o cesur sanatçılar. Yavuz Bingöl gibi “Cumhurbaşkanı’nın benimle iki kere türkü söylemesi önemsiyorum.” diyenlerden değil. Alev Alatlı gibi “Bugün George Orwell olsa sizi ayakta alkışlardı.” diyerek Orwell’ı mezarında kahkahalarla güldüreceklerden de değil. Hele bir çocuğun ölümü üzerinden siyaset yapanlardan hiç değil. Kimle empati kurması gerektiğini biliyorlar. Muktedirin yanında değil toplumun yanında saf tutuyorlar. İşte cesaret diye buna denir. Ve basit beklentileri var:

Sadece adalet istiyorlar.

Hepimiz gibi.