Kendinin terkisinde

İnsan tatile kendisini de götürdüğünden, temel meselelerinin terkisinden inemiyor bir türlü. Bodrum’un mavisinde de olsan, şehirdeyken girdiği konuların mengenesinde kalıyor aklın.

Geçen gün köpüklü kahvemi yudumladığım Kos Manzarasında, bir elimde Vogue’um, bir elimde Instagram’ım, görsel medyanın alabildiğince gazladığı güzel kadın olma ipuçlarına bakarken, kendimi bile şaşırtacak bir hızda sıçradı aklım yine okul konusuna.

Ege mavisi yakında kendini Boğaz’ın laciverdine bırakacak ve ben buraya gelmeden evvel yaptığım gibi her küçük meseleyi Gökçe’nin doğru seçilmesi gereken okul adresi konusunun etrafına mekikteki ip gibi tutturacaktım.

Kentten kaçıp buralara sığınmak istemediğime ve basit bir hayatı seçmek yerine, onun içinde dengeli bir şekilde kalmak istediğime göre, şehre ait bir insan yetiştirecektim.

Evde mayaladığım aklın oryantasyonu artık okuldan geçtiğine göre de, o adresi doğru seçecektim. Seçecektim ama nasıl?

Ekol mü seçecektim, yoksa bütçe mi? İkisinin optimumunu almak isterken, neden vaz geçecektim? Yoldan mı? Bunun Gökçe’nin uykusu demek olduğunu bilecektim. ‘Aman canım düz çizgi çizmeyi öğrenecekler sonunda’ deyip hemen yanı başımdaki devlet okuluna gönderirsem; yabancı dilden, spordan ve sanattan yana çıkacak alternatif maliyete katlanabilecek miydim?

Okul hayatının onun kafasına dolduracağı bilgiler bir yana, Gökçe’nin yabancı dil(ler) konuşmasını, sporla seviyeli bir ilişkisi olmasını ve sevincini ve kederini konuşturabileceği bir müzik aleti çalmasını bekliyorum diyen, uykusunu kırmızı çizgilerle korumaya yemin eden ben değil miydim?

Hasır plaj çantasına konacak en iyi güneş kremini seçerken, o çantaya milli eğitim konusunu da sıkıştırdığım için bir an soğudum kendimden. Kahvemi bitirdim ve bu konuyu Alternatif Eğitim Derneği’nin tekrar faal hale geçmesini fırsat bilerek, İstanbul’a dönüşe erteledim.

İnsan şehirden değil ama kendinden uzaklaşabilirse, hayat güzel nitekim.