Anne burda mısın?

Şu ara Gökçe evde koordinatlarını belirlemeye çalışıyor. Masada, oturma odasında, Çınar’a doğru uzamış bir bakışın ardında sürekli bir yoklama: “Anne, sen artık benimle eskisi kadar ilgilenmiyorsun.”

Kendi ilgi çetelesinde tuttuğu bu “Yok” sesi, Çınar’a yönelmiş tebessümlerin ucunda geliyor çoğu kez. Hırpani bir kıskançlığı yok ama herkese fısıldadığını, ondan da esirgemiyor doğa.

Dudağımdan kaçıveren gülüşü, O almak istiyor. Sallanan atını, elindeki simidin yarısını verirken sorun yok da, benimle bir vakit sınırsızca tesis ettiği muhabbeti paylaşmakta zorlanıyor.

O yüzden de, Çınar’ı kendi özgünlüğünde değil, sanki küçük annesiymiş gibi seviyor. E nesi kötü bunun demeyin...

Bazen benim kelimelerimle severken görüyorum kardeşini. Oysa ben onun Çınar’ı kendi içinden geldiği gibi sevmesini istiyorum. O’nun küçük annesi gibi hissederek sevmesini değil. Kendi sözcükleriyle.

O yüzden ben de netleştirmeye çalışıyorum Gökçe’nin koordinatlarını.

Bununla beraber, bugün bakınca akıl almaz bir mesaiymiş gibi görünen ilginin ardından, kendi kendine işlerini halletmeyi beceren kızımın, olmayı başardığı benden bağımsız halini, ilgi yoksunluğu olarak görmesini de istemiyorum.

Bir yandan haksız da değil Gökçe hani. 4 yaşından sonra annelik, okuldan, çizgi filmden ve uykudan arta kalan zamanda ifa edilen bir iş haline geldiğinden, kaliteli zaman denen şey çeyrek saatlere presleniyor.

Bakım verme azalınca, temas da azalıyor.

Memedeyken ısırılan ayaklar, öpülen eller; artık başka yerlere savruluyor. Yetişkinlerin zamanlamasıyla güdümlenebilen bebeğe bakmak, onun ilgi gördüğü duygusunu beslemek kolay da; zamanının çoğu senin teninin dışına kaymış çocuğa bunu temin etmek daha zor.

Kalben istese de, aklıysa yapmadığı bir seçimin; bizim seçimimizin sonunda abla oldu kızım. Onu anne olmayan bir kardeş gibi tutmak bize, en çok da annesine düşer. O yüzden içim, o yoklamada hep “burada” olmak gerek.