Şimdiki zaman ve babalar

Çocuklarıma bakarken şu anda olamıyorum bir türlü. Bunu fark ettim.

Çok önemsememe rağmen, Gökçe’nin oyun taleplerine de kolaylıkla cevap veremeyişim bundan.

“Hadi bebekleri konuşturalım” ya da “Prenses Sophia’cılık oynayalım anne” dediğinde, şu ana bakamıyorum çünkü. Ayaklanınca koordinatları kaymış şu anda olamama durumuna Çınar da maruz kalacak bence. Belli ki bir çocuğum daha olsa, O da...

Yani çocuktan bağımsız bir durum bu. Yakaladım kendimi. Benimle ilgili.

Kızıma bakan gözlerim gidilmesi gereken okulları, öğrenilmesi gereken dilleri, alınması gereken kitapları, hazırlanması gereken yiyecekleri irdeliyor. Çocukla ilgili ama çocuğumun kendiyle değil.

Gökçe koşuyor da, zaman ondan daha hızlı koşuyor sanki ve arayı kapatma görevi olmuş benimki.

Öyle bir ruh hali.

Bildiğin ‘simple present tense*’im yani. Anladım. ‘Present continuous** kim?’ dersen, babası.

Şimdi hasıl olmakta olan anda bulunabiliyor eşim, çocuğuna bakarken düşünmüyor geçmişteki bir şeyi ya da gelecekte tırmanılması gereken Everest’i.

O yüzden de daha iyi bir oyuncu. Gökçe’yi salıncakta sallarken ya da onunla denizde dalgalarla boğuşurken sıkı sıkı kavrıyor şu anı. Zamanın onu sürüklemesine izin vermiyor, ne olursa olsun gerekçesi.

Bir canlıyı 9 ay içinde büyütebilen, canından can kopararak dünyaya getiren, uykusuz bir zombiyken bile büyütebilen bense bunu yapamıyorum. Neden?

Şuç benim mi, yoksa kadın doğasının mı bilmiyorum şahsen.

Kendi izimi ararken, şunu buluyorum Catherine Mathelin’in Ana Babalara Notlar kitabında.

“Bir erkek, çocuk sahibi olmak için neden şu kadını değil de, bu kadını seçer? Kendisine baba olarak belli bir yer vereceğini bildiği için mi? Ya da aksine kendisine bir yer vermeyeceğini bildiğinden mi?”

Bu yeri vermek anneye düşer.”

Peki bir kadın erkeği neden seçer? Kendindeki sökükleri dikeceğini bildiğinden mi?

*İngilizce geniş zaman

**İngilizce şimdiki zaman

Kitap: Freud’a Ne Yaptık da Çocuklarımız Böyle Oldu?, Ana Babalara Notlar, 4. Baskı, Catherine Mathelin, sf. 56.