Anne stepnesi

Sevgili Çınar,

Şu ara komikliklerin tavan yapıyor. Emzirirken burnuma, ağzıma soktuğun işaret parmağı, sana doğru uzanan her şeyin içinde.

Sabah vermeye çalıştığım yumurta sarısının da, ne yaptığını kaçırmayayım diye bir an kırpmadığım gözlerimin de, ablanın binbir nazla taradığımız saçlarının da derininde.

Ara ara elektrik düğmelerine sokup “hii” nidaları attırıyorsun bize ama, korumalı model taktırdığımızdan, ablandaki refleksleri çabuk atıyoruz üzerimizden.

Emeklemeye başladın ki onun da komiğini yapmaktasın. Sol kolunun üstünden sürtünüp sağ elinle çekiyorsun kendini yerde. Sanki bizim ev anaokulu da, ablan kelebek sınıfı, sense yazılmışsın tırtılgillere.

Kaşıkla verdiğim tarhanayı o minik ağzının iki yanından boşaltıp, kaşığı tutuyor; kendine gülümsetene kadar da bağlıyorsun demir çeneye.

Tependen bakınca komiksin, ya da ne yapsan seveceğim annenim diye.

Sen büyüyor, küçük olmanın dayanılmaz sevimliliği ile büyütüyorsun ablanı da. Seni emzirirken, “Rahatsız etmeyeyim ben sizi anne” diye çekiyor ardından kapıyı.

Yüksek perdelerin insanı ama ben seni uyuturken sessizce yapıyor kudurmasını.

Bazen sensiz hayatı özlüyor ama, biliyor planı.

Her anne kardeşle kendini yedekler bir tanem.

Geçen gün anlatmaya çalıştığım “Gelecekte bir gün, ben çok yaşlanınca”lı cümleyi bitiremedim, ama o anladı kalanını.

Şimdi de sen anla ve asla üzme ablanı.